.css-s62e6d{image-rendering:-webkit-optimize-contrast;height:auto;width:auto;max-height:100%;max-width:100%;}.css-7ik76r{height: auto; width:120%;max-width: 100vw;}

“Ik wil dat je weet dat Ik wil dat je hertrouwt nadat ik sterf.”

dit waren de woorden die wijlen Paul Kalanithi ’99 M. A. ’00 zei tegen zijn vrouw, klinisch universitair hoofddocent Lucy Kalanithi, enkele uren nadat hij werd gediagnosticeerd met stadium IV longkanker. Paul was een neurochirurgie-instructeur aan de School Of Medicine en een fellow aan het Stanford Neuroscience Institute. Toen hij anderen niet leerde levens te redden, was hij schrijver. Uiteindelijk schreef hij “When Breath Becomes Air”, een memoir waarin hij zijn ervaring met kanker documenteerde, dat postuum werd gepubliceerd en een New York Times bestseller werd genomineerd voor de Pulitzer Prize.

tijdens het dertigste jaar van dinsdagavond Jonathan J. King Lecture, Lucy ging zitten met collega klinisch associate professor Stephanie Harman om het boek van haar man te bespreken en hoe het haar dreef om een verhalenverteller te worden met doelen om de gezondheidszorg te innoveren.

“ik denk dat de ervaring dat we twee artsen waren die dit onder ogen zagen, zeker nuttig was in bijna alle opzichten,” zei Lucy, verwijzend naar het moment dat het paar Paul ‘ s diagnose kreeg. “Wat eruit kwam was een besef van hoe belangrijk het was om rechttoe rechtaan te zijn en te erkennen wat er gebeurde terwijl je probeerde te ontdekken wat het is dat het leven de moeite waard maakt.”

een van de recensies van de memoires beschreef het als” crackling with life”, legt Lucy uit. Ze zei dat deze recensie nauwkeurig de toestand van Paul als hij schrijver werd tijdens de laatste stadia van zijn leven.

” uiteindelijk verraadt je lichaam je op een bepaalde manier, en hij was zo gehandicapt dat hij de dingen die hij voorheen graag deed niet kon doen,” zei ze. “Maar hij werd helemaal niet belet om zijn geest te gebruiken om deel te nemen aan de wereld van ideeën en creativiteit.”

toen longkanker zijn fysieke welzijn begon te veranderen, begon Paul zijn reis door het schrijven te documenteren. Een van de eerste stukken die hij schreef over zijn ervaring verscheen in de New York Times getiteld, ” How Long Have I Got Left?Voordat hij besloot neurochirurg te worden, overwoog Paul ook een carrière in de academische wereld vanwege zijn liefde voor Engelse literatuur. Als student aan Stanford schreef hij voor The Daily. Hij studeerde af met een B. S. graad in menselijke biologie en een B. A. en M. A. graad in Engelse literatuur.Tijdens het evenement sprak Lucy ook over de beslissing van het echtpaar om hun dochter Cady te krijgen, die nu zes jaar oud is. Paul overleed acht maanden na haar geboorte. Lucy zei dat ze herinneringen aan haar overleden man deelt met hun dochter, die zich alleen een warm gevoel herinnert als ze aan Paul denkt. Hoewel Lucy zei dat het onderwijzen van haar eerstejaars over de dood complex is vanwege haar jonge leeftijd, zei ze ook dat ze veel leert over de percepties van de dood door Cady ‘ s aanvaarding van het leven zonder een levende vader.

“er is gewoon veel leren over hoe te leven in dit,” Lucy zei.Toen Harman vroeg hoe Paul ‘ s overlijden haar persoonlijke leven veranderde, zei Lucy dat ze het verhaal van haar familie wilde gebruiken om grotere gesprekken over de gezondheidszorg te openen.

“I’ ve shifted from being a policy delivery person to being a storyteller but with some of the same aims and underlying goals,” Lucy said. Ze is een pleitbezorger voor culturele verandering rond gezondheidszorgwaarde en heeft al nieuwe zorgverleningsmodellen geïmplementeerd in de eerstelijnszorg, ziekenhuizen en gezondheidssystemen.

ze heeft een podcast, “Gravity”, die momenteel in de maak is. De podcast wil verhalen over lijden delen. Lucy sprak eerder ook met The Daily om de erfenis van haar man te bespreken.

Contacteer Camryn Pak op cpak23 ‘at’ stanford.edu.